Bakemonogatari

Długo nie wiedziałem gdzie to przypiąć, w końcu padło na romans. Dlaczego? Najczęściej to romanse mają głupie pomysły na fabułę

Ocena ogólna: 8

Spoiler:

Na początku zaznaczę, że serial nie jest łatwy w odbiorze. Z uwagi na fakt, że za cały projekt odpowiada NisiOisiN, a od strony graficznej prace koordynuje Vofan, serial jest niemal wierną kopią opowieści publikowanej w formie papierowej przez dom wydawniczy Kodansha. Stanowi on część Nisio Isin Anime Project, zaś kolejne ekranizacje utworów tego cenionego autora młodego pokolenia są przewidziane na 2010 rok.

Wracając jednak do „Bakemonogatari”, jest to opowieść o Koyomim Araragim, który uczęszcza do trzeciej klasy liceum. Jest słabym uczniem, z każdego przedmiotu poza matematyką dostaje mierne oceny. Wracając po wiosennej przerwie do szkoły, na schodach łapie w ramiona spadającą z wyższej kondygnacji koleżankę z klasy. W zdumienie wprawia go fakt, że dziewczyna, która nosi imię Hitagi Senjōgahara, prawie nic nie waży. To, jak reżyser odkrywa przed widzem jej sekret, sprawia, że głęboko zapadamy w fotel. Zapewniam, że będziecie zaskoczeni. W tym momencie już na pozór banalna opowieść szkolna wykonuje zwrot o 180 stopni.

Wyjaśnieniem niewielkiej wagi Hitagi jest nieuleczalna infekcja, jakiej nabawiła się po kontakcie z tajemniczym krabem. Ukrywa ten fakt przed wszystkimi, nie ma przyjaciół. Każdą osobę, która pozna, jej tajemnicę zastrasza. Tak samo próbuje postąpić w stosunku do Koyomiego, jednak on także ma sekret, który wytrąca Hitagi broń z ręki, dosłownie i w przenośni. Otóż jeszcze kilka dni wcześniej był wampirem. Został ugryziony w czasie wiosennej przerwy i z pomocą tajemniczego mężczyzny o imieniu Meme Oshino udało mu się ponownie stać człowiekiem. Wciąż jednak ma światłowstręt o świcie, chociaż nie reaguje jak inne wampiry na światło słoneczne. Szybciej regeneruje swój organizm i leczy wszelkie obrażenia. Zszokowanej tą informacją Hitagi proponuje pomoc i prowadzi do kryjówki Oshino. Ceną za pomoc tajemniczego mężczyzny jest niewielka „darowizna”.

Co różni ten serial od innych produkcji opowiadających o mocach nadprzyrodzonych? Jest to estetyka obrazu. To, że można zrealizować cały odcinek korzystając w każdej ze scen tylko z kilku kolorów sprawia, że całkiem zmieniamy swoje podejście do animacji jako takiej. Niewiele ruchu, niewiele wodotrysków, moc obiektów zrealizowanych cyfrowo, które jednak doskonale wpisują się w konwencję. Fantastyczne operowanie kadrem. Ujęcia zza lasu odwróconych na ławkach szkolnych krzeseł podkreślają pustkę opuszczonej szkoły. Szeroka perspektywa kadru z panoramą korytarza, z bohaterami na skraju ekranu zmusza nas do podążania wzrokiem za nimi. I te kolory… Zachód słońca to czerwienie, pomarańcze. Wieczór to czerń i jasne kolory w blasku księżyca. Warto zaznaczyć, że w jednym tylko odcinku znalazła się masa dialogów, to one popychają opowieść do przodu. W porównaniu z innymi produkcjami słowo zdecydowanie przeważa tu nad obrazem. Doskonale zostali dobrani też seiyū.

Opening ma taką formę, że dopiero gdy się kończy zauważamy że to właśnie był opening. Temat końcowy trzyma charakter serialu. I bardzo dobrze się stało, że Nisio Isin pilnuje osobiście tego projektu. Możemy liczyć na grę słów, prześmiewania popularnych postaci anime, stereotypów i utartych wzorców. Zamiast powielania oklepanych schematów, dostajemy niezwykle interesująca opowieść.

Gatunek: szkoła, romans, nadprzyrodzone
Inne: Supermoce
Rok wydania: 2009
Rodzaj produkcji: Serial TV

Kadry





Parę słów od Negatywnego.
Patrząc na okładkę wydaje się idiotyczne xD A jak jest dalej? Przekonajcie się sami

Ocena Negatywnego: wystawiona będzie po skończeniu serii



Autor nie odpowiada za treść spoilera.
Źródła: tanuki, azunime, myanimelist, Google
Oceny w skali 1 -10
Szablon posta opracowany przez: Negatywny